Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

"Χρειάζομαι ένα τόπο για να ζήσω που να μην έχει σημαία"/ Tάσος Σαγρής







Bαδίζω με μικρά αργά βήματα
και όμως χιλιάδες στιγμές περνάνε σε κάθε μου βήμα

Κοιτάζω με μάτια ξεκάθαρα την κάθε ημέρα
και όμως χιλιάδες χρόνια τελειώνουνε σε κάθε ξημέρωμα

Χρειάζομαι ένα τόπο για να ζήσω που να μην έχει σημαία
Να μην χρειάζεται εχθρούς για να έχει ιστορία
Να μην χρειάζεται θρησκεία για να πιστέψει
Να μην χρειάζεται φιλοσοφία για να σκεφτεί
Να μην έχει επιστήμη για να επιβιώσει
Να μην έχει πλούτο να επιδείξει
και κυβερνήτες να διατηρεί

Χρειάζομαι ένα τόπο για να ζήσω
αλλά δεν θέλω να μου ανήκει κανένας τόπος.
Χρειάζομαι ένα κόσμο για να κατοικήσω,
μια σκιά για να βαδίσω στην άκρη της,
έναν ορίζοντα για να βρω τον δρόμο της επιστροφής,
ένα σπίτι για να μοιραστώ και να αναθρέψω τα παιδιά και τα όνειρα
και να υπερασπιστώ τον έρωτα από την φθορά του χρόνου

Χρειάζομαι μια φωνή για να μου ψιθυρίσει μύθους, παραμύθια,
τραγούδια και δράματα,
να παρηγορηθώ
για όλα αυτά που είδα παντού σε αυτό τον κόσμο
και μου άφησαν πικρή γεύση στο στόμα
και μοναξιά στο σώμα και μια απογοήτευση
που με τυλίγει συχνά και με κάνει να θέλω να φύγω,
να φύγω μακριά από εδώ
και ας ξέρω πια
πως δεν υπάρχει κανένας τόπος πουθενά για να κρυφτώ,
πουθενά να κρατηθώ, πουθενά να αρπαχτώ
πουθενά να ξεχαστώ.

Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα, ούτε ένα τόπος, ούτε ένα βήμα, ούτε μια στιγμή
για να κρυφτώ
Χιλιάδες χρόνια περνάνε σε κάθε μου βήμα.
Κάθε στιγμή είναι η τελευταία μου ευκαιρία.
Πρέπει να βρω τον τρόπο να διαπεράσω το πέπλο της απέραντης θλίψης,
της απέραντης άγνοιας, της απέραντης νύχτας του κόσμου…
Αυτός ο κόσμος δεν έχει ούτε ένα σημείο να κρατηθώ επάνω του
Όλα περνάνε σαν αστραπές, σαν αντικατοπτρισμοί, σαν φευγαλέες αντανακλάσεις,



Πρέπει κάτι να κάνω
για να απελευθερωθώ από όσα με κρατούν φυλακισμένο,
 αναίσθητο, καθηλωμένο στην επανάληψη
και την συνήθεια και την υπακοή…

Κατοικώ σε ένα ψέμα,
τρέφομε με αυταπάτες και πίνω το δηλητήριο της εγωπάθειας
για να είμαι ανταγωνιστικός απέναντι σε αυτούς που με περιτριγυρίζουν…

Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που να είναι δικό μου
και εγώ δεν ανήκω σε αυτό τον τόπο…
 Αυτός ο τόπος…
 μου είναι ξένος,
δεν είναι δικός μου, δεν έχει τίποτα που να θυμίζει αυτό που θέλω να είμαι…
Εγώ είμαι ξένος σε αυτό τον τόπο..
Αυτός ο τόπος μου είναι ξένος…        

Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να κρυφτώ,
 δεν υπάρχει ούτε μια γωνία σε αυτό τον κόσμο για να χτίσω τις ελπίδες μου..  
Αυτός ο κόσμος φλέγεται
πυρακτωμένος από θόρυβο, πλαστές επιθυμίες  και επιτακτικές ανάγκες.
Μικρά, απειροελάχιστα σημεία του κόσμου
περικλείουν εκατομμύρια ουρλιαχτά και το αίμα και τη φρίκη
και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων,
απειράριθμες συμπυκνωμένες χωρο-χρονικές ασυνέχειες
περιλαμβάνουν  την εξαθλίωση και τα δάκρυα
και την απόγνωση εκατομμυρίων στιγμών…

Αυτός ο κόσμος είναι μια παγίδα, το σώμα μου έχει γίνει ο χάρτης του κόσμου,
η ιστορία μου είναι η ιστορία μιας παγίδας, τα όνειρα μου είναι τυλιγμένα με αυταπάτες,
 οι φόβοι μου και οι αναστολές μου με κρατούν φυλακισμένο σε μια φυλακή που έχτισα εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου, για να κρυφτώ, να κρυφτώ…

Τώρα όμως ξέρω
πως δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο
ένα σημείο που να μπορώ να κρυφτώ από τον εαυτό μου…
Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε αυτό τον κόσμο για να δραπετεύσω από τον εαυτό μου…

Πρέπει να βρω τον τρόπο να απελευθερωθώ…

Συνεχίζω να βαδίζω…
Βαδίζω με βήματα αργά.. και όμως, χιλιάδες βήματα γίνονται σε κάθε μου βήμα


                                                                


O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής, πολιτιστικός ακτιβιστής και θεατρικός σκηνοθέτης από την καλλιτεχνική και πολιτική συλλογικότητα Κενό Δίκτυο [ http://voidnetwork.blogspot.com ]
Nέα του παράσταση: 
«Ψύχωση» της Sarah Kane, έναρξη Δευτέρα 14. 10. 2013 Θέατρο Παραμυθίας
περισσότερες πληροφορίες: 
http://theinstituteinfo.blogspot.gr/2013/09/sarah-kane.html