Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

"Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ δεν είναι η Ζωή" Tάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο






















Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα,
σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη,
θα αγγίζεις τα χέρια μου και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου
και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες,
μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα.
Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω, και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια.
Θα κοιτάζουμε γύρω μας και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη
και αληθινές ιστορίες
και μια μελωδική ορχήστρα θα ακούγεται από το βάθος του ουρανού
και η Αλίκη από την χώρα των Θαυμάτων θα πίνει κόκκινο κρασί στην πλατεία
φορώντας κόκκινο παλτό, κάτω από μια κόκκινη τέντα,
 μεγάλη σε ηλικία πια,  ένα βροχερό απόγευμα.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.
Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…
Πρέπει να βρεθεί ένας  τρόπος αυτά τα δύο να συναντηθούν μεταξύ τους.  

Η ζωή είναι ένα φευγαλέο χαμόγελο μιας ηλικιωμένης καλοντυμένης κυρίας
που βαθιά μέσα στα μάτια της μπορείς να δεις
τα άγουρα μάγουλα μιας δεκαεξάχρονης ερεθισμένης για χάδια και έρωτα.
Η ζωή είναι να κοιτάζεις την θάλασσα και να έχει ζέστη
 και ο ήλιος να σου ακουμπάει τους ώμους.
Η ζωή είναι ο ήχος μια κιθάρας και ενός βιολοντσέλου
και καθαρά λευκά σεντόνια και ορθάνοιχτα παράθυρα και πόρτες χωρίς κλειδαριές.
Η ζωή είναι ένα χειροκρότημα που ακούγεται από μακριά μέσα στην νύχτα
για άγνωστο λόγο, είναι μια προσπάθεια χωρίς τέλος και χωρίς τελικό σκοπό,
είναι η γεύση από τα χείλια της το απόβραδο, 
είναι να είσαι ελεύθερος μέσα στην πιο σκοτεινή φυλακή.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή
Η ζωή που ζούμε είναι μια σειρά από αυταπάτες και όρια,
μια σειρά απογοητευτικών πράξεων και λανθασμένων αναγκών,
μια καταναγκαστική προσπάθεια, ένα παιχνίδι επιβίωσης,
ένας φευγαλέος ασήμαντος εφιάλτης μέσα σε μια νύχτα χωρίς τέλος.

Η Ζωή είναι να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι
και να έχω τον χρόνο να χαϊδεύω τους φόβους σου,
να βάζω  τέλος στις αυταπάτες μου
και να μπορούμε μαζί να κάνουμε το δηλητήριο φάρμακο.
Η ζωή στέκει στον ορίζοντα της ζωής μας και περιμένει,
καραδοκεί σαν τίγρης μες στο σκοτάδι.
 
Νεαρές ερωτευμένες γυναίκες
φέρνουν παιδιά στην αγκαλιά τους
και τα αφήνουνε στα χέρια του ωκεανού,
ο ουρανός παρατηρεί απόκοσμος και σκοτεινός,
δεν υπάρχει πουθενά κανένας τόπος που να μπορείς να κρυφτείς από την ζωή.
Η ζωή είναι επικίνδυνη, απρόβλεπτη,
ένα άγριο ποτάμι από ήχους εκρήξεων και ξαφνικές αλλαγές
και υγρές μοναχικές σκοτεινές νύχτες.
Δεν μπορείς να κρυφτείς από την ζωή σου.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.
Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Η ζωή που ζούμε είναι μια αλληλουχία καταναγκαστικών πράξεων
και λανθασμένων αποφάσεων,
ένα μάταιο κυνήγι θησαυρού,
ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι ξεχασμένο στην γωνία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού,
μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία από μια ξεχασμένη στιγμή ευτυχίας,
ένα κάτεργο,
μια φυλακή για αποβλακωμένους, υπνωτισμένους θεατές και θεατρίνους,
μια ασήμαντη παράσταση που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα ξανά και ξανά
χωρίς νόημα, χωρίς τέλος  

Θα περπατήσουμε σιωπηλοί και ερωτευμένοι,
τυλιγμένοι από μικρά δευτερόλεπτα ευτυχίας
που θα αντηχούνε για πάντα 
στους δρόμους και τις κατακόμβες, στα διαμερίσματα και τα υπόγεια,
στα θέατρα και τους κήπους και τις άδειες πλατείες. 
Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά σαν εραστές, σαν γονείς, σαν παιδιά
θα βρεθούμε σε ένα μεγάλο κρεβάτι στην Βαρκελώνη,
σε ένα λευκό καράβι στην Μεσόγειο, σε ένα μπαρ στο Παρίσι,
ένα οδόφραγμα στο Βερολίνο,
σε μια φτωχική καλύβα στην Σενεγάλη, μια οροσειρά του Νεπάλ,
στην παραλία του Νείλου στο Κάϊρο, στην εκστατική νύχτα του Σαν Φραντζίσκο
δίπλα στον απέραντο ωκεανό,  θα συναντηθούμε ξανά, ένα ξημέρωμα στην Βεγγάλη,
και ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στην Αθήνα
ξανά και ξανά.
Θα μοιάζουμε νέοι, ξένοι, άγνωστοι, τυχαίοι, άλλοι
και όμως θα ξέρεις ποιος είμαι,
και όμως θα σε ξέρω πολύ καλά με την πρώτη ματιά.
Θα συναντηθούμε ξανά.
Θα συναντηθούμε ξανά…
 Κάθε φορά, θα συναντηθούμε ξανά και ξανά
και πάλι από την αρχή.
Και θα ζήσουμε μαζί το ίδιο βροχερό απόγευμα,
σαν τώρα,
όπως Τώρα.
Θα συναντηθούμε ξανά…  Όπως Τώρα…






Πρώτη δημόσια ανάγνωση: 
Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών 
Κατάληψη Εμπρός / Mάρτιος 2014

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

"Aναπάντεχο Όνειρο / Ξαφνική Νυχτερινή Έκρηξη" Τάσος Σαγρής













































Live Aνάγνωση στην Κατάληψη Εμπρός



Κρατάω προσεχτικές σημειώσεις
από όλες τις μέρες
που δεν ζήσαμε μαζί…
Τριγυρίζω στην παλιά συνοικία
εκεί που τριγυρίζαμε όταν
ήμασταν παιδιά…

Οι δρόμοι έχουν γεμίσει σκουπίδια,
η καρδιά μου έχει γεμίσει
καμένες νύχτες, κρυφές αναμνήσεις
και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί
κάτι σπουδαίο...
Δεν είμαστε πλέον μαζί,
τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη

Χρωστάμε σε αυτό τον κόσμο πολλά
Πάρα πολλά…

Το παιδικό χαμόγελο και ένα
μπουκάλι κονιάκ στο πλάι ενός τάφου,
δροσιά για τους νεκρούς τα λουλούδια της μνήμης,
 το μνήμα γυμνό,
η ξαφνική καταιγίδα, τα μάτια σου
που λάμπουν στο σκοτάδι,
καθώς κάνεις έρωτα με την σκιά της ελπίδας,
ένα τετράγωνο άδειο,
λευκό, τα πρόδηλα αποκαμωμένα γεράματα,
αργά βήματα, λίγα λόγια,
ξερή αναπνοή, ο κόσμος που
τελειώνει, σαν μια ανάσα, σαν
ένα σύντομο αστείο, σαν να ψάχνουμε
τα πάντα,
παντού
και να μην βρίσκουμε τίποτα πουθενά

Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί
κάτι σπουδαίο.
Δεν είμαστε πλέον μαζί
Τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη τελικά

Στα όνειρα μου είσαι μια
φουρτουνιασμένη χειμωνιάτικη
γκρίζα θάλασσα… Όμορφη, άγρια
και όμως δεν θα ήθελα να ζω μέσα σου.
Στα όνειρα σου ίσως είμαι μια
απέραντη έρημος… Όμορφος, άγριος
αλλά δεν έχω τίποτα να μοιραστώ
μαζί σου..

Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια
και βλέπω το ανεπίτευκτο της ζωής,
τον τυφλό εγωισμό και την ζωώδη ανάγκη
κυριαρχίας.

Έχασα όλες τις βασικές ανθρώπινες δυνάμεις
σε πολύ μικρή ηλικία…
Τριγυρίζω στους δρόμους της πόλης
σαν ξένος, σαν πρόσφυγας,
σαν
καταδιωγμένος

Οι άνθρωποι μοιάζουνε ξένοι,
οι επιθυμίες τους και οι ανάγκες τους
μου είναι ξένες,
δεν έχω κάτι για να μοιραστώ,
όλα ανήκουν σε κάποιον άλλον
και
πρέπει να χάσω πολύ αξιοπρέπεια
και πολύ ομορφιά
για να αποκτήσω έστω και το ελάχιστο
αντίτιμο…

Ζω με άδειες τσέπες…

Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να σε
συναντήσω…
Έχεις όμως και εσύ τόσα πολλά στο κεφάλι σου
Το κεφάλι σου είναι
τόσο βαρύ
από τον κόσμο που κουβαλάς  

Η καινούργια σου δουλειά και τα παλιά
παιδικά σου παιχνίδια, εραστές μιας βραδιάς
και ανεκπλήρωτοι έρωτες,
διαζύγια, εκτρώσεις και φιλιά ξαφνικά
στην γωνιά ενός μπαρ, δουλειές που
δεν πληρώθηκαν, σχέδια που δεν ολοκληρώθηκαν,
μετακομίσεις από σπίτι σε σπίτι μετά από κάθε
χωρισμό, γραφεία, διαβήτες, τρίγωνα, χάρακες,
μελάνια, γραφομηχανές, υπολογιστές,
αριθμομηχανές, δρόμοι, φώτα, μαγαζιά,
επαγγελματικά γεύματα, ολόκληρο
το αγαπημένο σου νησί το καλοκαίρι,
ένα εφηβικό απόγευμα, μια παραλία,
μια βόλτα στην άκρη της θάλασσας,
τόσα πολλά,
τόσα πολλά που κουβαλάμε καθημερινά
μες στο κεφάλι μας!

Ζήσαμε Τόσα Πολλά…
και όμως μοιάζει σαν να μην ζήσαμε τίποτα

Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί κάτι σπουδαίο
Δεν είμαστε πλέον μαζί
Τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη

Ζω στην σιωπή του κόσμου
Κατοικώ στην άκρη της Νύχτας
Μένω ξύπνιος όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται
Δεν δουλεύω ποτέ και για κανέναν λόγο
Κρύβω μέσα μου ένα ουρλιαχτό
που μπορεί να καταστρέψει
τον παλιό κόσμο και να γεννήσει
όλες τις καινούργιες ελπίδες
Φοβάμαι
την ικανότητα σου
να συνεχίζεις να υπάρχεις
ακόμα και αν
τίποτα
από όσα είσαι
δεν είναι πραγματικά δικό σου…

Περιμένω την στιγμή
που θα ανατιναχτείς στον νυχτερινό ουρανό
και θα λάμψεις...
Περιμένω την στιγμή που θα ανατιναχθείς στον νυχτερινό ουρανό και θα λάμψεις.




Ποίηση: Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο
Πρώτη Δημόσια ανάγνωση 

στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
στα πλαίσια του 2ου διεθνούς φεστιβάλ Βίντεο-Ποίησης
International Film Poetry Festival που διοργανώθηκε το 2013
από το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών και το ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ 

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

"Kαμία ΕΛΠΙΔΑ" - Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο
























Πρέπει να είναι οφθαλμοφανές ότι οι νεο-φιλελεύθερες κυρίαρχες δυνάμεις μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση επέβαλλαν στον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αυτά τα μέτρα για να αποδείξουν σε όλη την Ευρώπη (και ειδικά στις ίδιες τις χώρες τους) πως μια αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει "ΕΛΠΙΔΑ" για τους πληθυσμούς. Στο βαθμό που κατανοούμε την απολυταρχική καπιταλιστική συνθήκη στην οποία υποχρεώνονται να ζούνε οι πληθυσμοί της Γης στην παρούσα φάση είναι δεδομένο πως ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον απαγορευμένη. Έχουν την ανάλογη πολιτική και οικονομική ισχύ οι καπιταλιστικές ελίτ στον κόσμο τον οποίο ζούμε ώστε να στριμώχνουν και τους αριστερούς, να τους κλείνουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης, να ασκούν απάνθρωπους εκβιασμούς, να επιβάλλουν οικονομικά και διοικητικά μέτρα, εργασιακά κάτεργα και ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα και τελικά να μοιάζουν και οι αριστεροί ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους νεοδημοκράτες για τον μέσο απλό άνθρωπο. Αν μάλιστα οι τεράστιες αυτές αντιφάσεις επιφέρουν και την αυτο-διάλυση της ελληνικής αριστεράς, όπως έφεραν την διάλυση της ιταλικής αριστεράς τότε οι νεο-φιλελεύθεροι καπιταλιστές θα είναι διπλά κερδισμένοι.
Όλα αυτά ονομάζονται: το τέλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σαν πολίτευμα και σαν παραμύθι...και φυσικά αποτελούν τον ύστατο αποχαιρετισμό στην αυταπάτη της σοσιαλδημοκρατίας... Από εδώ και πέρα οι πληθυσμοί θα πρέπει ή να σκύψουν το κεφάλι και να ζήσουν σε μια δικτατορική τεχνικοποιημένη καπιταλιστική συνθήκη διαρκούς εκμετάλλευσης και υποταγής ή να ετοιμάσουν συλλογικά τους όρους, τους τρόπους και τις συνθήκες για την πανανθρώπινη απελευθέρωση, δηλαδή, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

"Λευκά Γιγαντιαία Κύματα" Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο







Kάποιες φορές,
εμφανίζεσαι σαν ένα γιγαντιαίο κύμα
σαν μια στιγμή από μια μελωδία που μπορεί
να σου τρυπίσει τα κόκαλα
σαν ένα σπασμένο καράβι, εκατό μεθυσμένοι ναύτες
βρέθηκαν νεκροί στην αγκαλιά σου χθες βράδυ,
τα ματωμένα βράχια ξεπλένονται από τα λόγια και τις ευχές σου,
έπειτα όλα σιωπούνε και πάλι.
Η ησυχία
δεν θεραπεύει τους τυφλούς, κοιτάζω τον αντίλαλο της φωνής σου
να χαϊδεύει το φως του κενού δωματίου.
Τα ανήσυχα χαμόγελα σου,
κάποιες φορές,
παγώνουν τις φτερούγες μου και δεν μπορώ να πετάξω.
Φέρνω λευκά τριαντάφυλλα,
γιγαντιαία λευκά τριαντάφυλλα
και τα αφήνω μπροστά
στα λευκά γιγαντιαία σου κύματα.
Σύντομα δεν θα έχει μείνει τίποτα στην θέση του.
Ο άνεμος θα πάρει την σιωπή μας
και θα την απλώσει ως το κέντρο της πόλης.
Λευκά γιγαντιαία κύματα, λευκά γιγαντιαία κύματα.